Tynki cienkowarstwowe pojawiły się wraz z wprowadzeniem lekkiej mokrej metody ocieplania domów:
tynk układany jest na siatce zamocowanej na warstwie izolacji cieplnej i zatopionej w masie klejącej. 

Tynki cienkowarstwowe

Pojawiły się wraz z wprowadzeniem metody lekkiej mokrej ocieplania domów. W porównaniu z tradycyjnymi mają bogatszą kolorystykę i większą różnorodność faktur, są też łatwiejsze w wykonaniu. Ich granulacja, czyli średnica użytego kruszywa, wynosi od 1 do 5 mm. Nakłada się je jedną warstwą grubości 1-5 mm na płyty styropianu lub wełny mineralnej.
Cienka i lekka warstwa tynku zabezpiecza płyty styropianu lub wełny mineralnej przed wpływami atmosferycznymi,
a jednocześnie nadaje budynkowi estetyczny wygląd. Tynki cienkowarstwowe można też stosować na betonie lub tynkach cementowych i cementowo-wapiennych. Niestety, materiał ten jest dość drogi, dlatego podłoże powinno być równe i gładkie,
by nie trzeba było wyrównywać go warstwą tynku.

W zależności od rodzaju zastosowanego w nich spoiwa rozróżnia się tynki cienkowarstwowe:

• mineralne – bardzo trwałe. Są odporne na deszcz, ale jednocześnie dobrze przepuszczają parę wodną.
  Oznacza to, że wilgoć nie gromadzi się w ścianie, więc może ona oddychać. Dostępne w małej liczbie kolorów niż inne tynki, często więc dodatkowo maluje się je paroprzepuszczalnymi farbami elewacyjnymi. Najczęściej pakowane są w worki papierowe.
• żywiczne (polimerowe) – są odporne na działanie wody, ale dosyć szczelne, czyli mają mniejszą paroprzepuszczalność. Zaletą mas żywicznych jest różnorodność kolorów. Popularną odmianą tynków żywicznych są tynki akrylowe.
  Pakowane w formie mokrej w wiadrach.
  
  • silikatowe (krzemianowe) – jednocześnie przepuszczają parę wodną i są odporne na deszcz. Są elastyczne, mogą zatem pokrywać małe rysy skurczowe powstałe w tynku tradycyjnym. Wyprawy krzemianowe reagują z zawartym w powietrzu dwutlenkiem węgla, zwiększając swoją trwałość. Jest to szczególnie ważne w zanieczyszczonym środowisku miejskim. Pakowane w formie mokrej w wiadrach.
  
  • silikonowe – łączą zalety tynków mineralnych i żywicznych. Zwiększają trwałość muru. Są odporne na działanie wody,
  ale nie blokują przenikania pary wodnej z budynku. Nie wiążą brudu: zabrudzone ulegają samooczyszczeniu podczas deszczu.
  Przez lata zachowują intensywny kolor.

Wszystkie są odporne na deszcz, ale jednocześnie przepuszczają parę wodną – ściana może oddychać. Trochę mniej pary wodnej przepuszczają tynki żywiczne, dlatego nie powinno się ich nakładać na stary paroprzepuszczalny tynk.
Pakowane w formie mokrej w wiadrach.

Kolory i faktury

Podstawowe kolory tynków cienkowarstwowych to biały i szary. Można jednak kupić lub zamówić zaprawy w innych kolorach. Oferta jest zróżnicowana: od kilku do ponad 100 kolorów.
Faktura tynku ma znaczenie wyłącznie estetyczne. Może być ona szorstka, bardzo gładka, kornikowa lub typu baranek; zależy to od rodzaju narzędzia użytego do nałożenia tynku cienkowarstwowego. Wykończenie powierzchni tynku zależy od pomysłowości i zręczności tynkarza.

Układanie

W porównaniu z tynkami tradycyjnymi wykonuje się je szybciej, ponieważ nakłada się tylko jedną warstwę.
Tynki mineralne i polimerowe wiążą od kilku godzin do jednego dnia, pozostałe – od dwóch do trzech dni.
Zarobioną wodą zaprawę mineralną należy zużyć w ciągu 1 do 4 godzin, inne – do 8 godzin: po tym czasie zaczną wiązać i nie będą się już nadawać do nałożenia. Niektóre z nich (jeśli nie zużyjemy ich w całości) można jeszcze wykorzystać później, ponieważ mogą być przechowywane w zamkniętym opakowaniu przez dłuższy czas – nawet przez rok.
W czasie nakładania tynków cienkowarstwowych nie wolno używać narzędzi i naczyń ze zwykłej stali węglowej tylko ze stali kwasoodpornej. Na elewacji mogą bowiem powstać rdzawe plamy lub smugi, których nie da się usunąć.

Trwałość i konserwacja

Tynki mineralne są bardzo trwałe, a zawarte w nich spoiwa z upływem czasu twardnieją i poprawiają właściwości wypraw. 

Tynki polimerowe i mineralne z dodatkiem polimerów tracą swoje właściwości pod wpływem promieni ultrafioletowych, dlatego na silnie nasłonecznionych ścianach osłabia się przyczepność i elastyczność tynku, mogą też pojawiać się w nim spękania i rysy. Zmniejsza się również odporność tynku na działanie wody i mrozu. Decydując się na ten rodzaj tynku, należy zatem zwrócić uwagę, czy ma on dodatki zwiększające odporność na działanie promieni UV. Od strony południowej nie powinno się nakładać tynków ciemnych, ponieważ pod wpływem słońca nasycone kolory bledną.

Tynki mineralne, krzemowe lub silikonowe mniej się brudzą, dlatego warto stosować je w miastach, gdzie zwykle powietrze jest bardziej zanieczyszczone. Praktyczne są kolory „złamane” – szary lub stara biel – wówczas zabrudzenia będą mniej widoczne.

Elewacje z tynków cienkowarstwowych zmywa się czystą wodą lub wodą z dodatkiem środków myjących; wyprawy polimerowe można nawet lekko szorować. Warto też pamiętać, że na brudzenie się tynku wpływa również rodzaj faktury; im bardziej chropowata, tym mocniej tynk się brudzi. Ewentualne ubytki tynku wypełnia się masą tynkarską lub nakłada nową warstwę tynku.